baixaban os tubos
pola gorxa de herba.
fociños de vaca gris
ao meu carón, esmagando o tempo.
cando os nós azuis
se volvían líquidos
con facilidade.
feroz.
teño entre as tempas as laranxas.
lambo as miñas patas peludas,
agora son un cadelo, miño*.
aaauuuuuuuuuuur…
necesítanse cardúmenes na lingua,
preferentemente vivos.
razón aquí.
o linóleo é o mellor chan
para deixar de moverse entre agullas.
nacen das mans pequenas, equidnas.
eles non se queixan nunca.
e ti segues buscando carnes rotas?
mira, mete os dedos
na miña dúbida verde.
un príncipe danés xeouse coma os esquíos
sen abrigo.
asepsia.
atopa en min todo o folgo denso
e tódolos beizos quentes que precises.
roubar dun ventre de madeira
mentres desculpo aos meus vectores
“non lles pegues máis, por favor
matareinos eu mesma,
dareilles colirio, ou napalm, ou gasolina
95
(coma aos xagulares)”
maimiño.
pero vólvense un toxo na metástase.
teñen os animais agochados no sistema
digestivo
á espera.
atemorizados.
this is not a new and
simple declaration of my love.
mentín.
ultrasonidos que me mancan.
inundan de cobalto o cuarto
como vellas metáforas felinas.
“miau miau miau”
habitación de cadavres marcianos
latentes
para que as pantasmas veñan.
o bafo do pucho trae pantasmas
laranxas e agarimosas
coma a mel e o wisky.
fánme cóxegas.
fáltame a esencia estraña e viva.
honey, love you honey,
funny, sunny.
[tortura viva e doce
animaliño, tétano
mi mi mi xemidos
mel fervida.]
vomitei
o equidna, satie.
sabía imaxinario a sal
e glaseado.
“gno gno
gno”
acompáñame coa súa suavidade de fariña.
non estou máis soa.
líquido.
…
